Bu Ramazan

Bugün, İMH bölge başkanı Cengiz Aslan’la Özbekistan
seyahatı sonrasındaki sohbetimizde, can alıcı tesbitlerde bulundu ve şu cümleleri söyledi; “Biz İslam’ı dillerimizde konuşuyoruz, Özbekistanlılar az biliyor ama bildiklerini yaşıyorlar”

Evet bilmek önemli değil; aslolan bildiğini yaşamak...
Bildiğin kadarını yaşa yeter...
Amellerin en güzeli; az olsa da, devamlı olanı ve yaşama
dönük olan uygulamadır...
Sahabe-i Kiram da öyle yapıyorlardı; önce bir ayeti öğreniyorlar, o ayetin emirlerini hayatlarında yaşamadan, başka
bir ayet öğrenmiyorlardı...
Önce okuduklarımızı yaşamak, sonrasında öğrenmeye
devam etmek, Müslümanlığın özünü oluşturur...
Bakınız son peygamberimiz Muhammed (a.s) Mekke ve
Medine’ye gönderildi...
Neden acaba...
Çünkü Arap yarımadasına çeşitli fikir akımları uğramamıştı...Yunan medeniyeti gibi, Roma medeniyeti gibi, İran medeniyeti gibi beyinler kirlenmemişti...Akıllar safiyetini koruyordu...
Diğer medeniyetler her türlü ideolojinin cirit attığı, in-

san odaklı fikir, felsefe ve ideolojilerle insanlık bocalıyor ve
insanlık çıkış kapılarını aralıyamıyordu...
İşte İslam’ın ilk gönderildiği mekan ve medeniyet tüm safiyetiyle ve duruluğuyla
Vahye ev sahipliği yapıyordu...
Şimdi birazcık kendimize dönelim;
Günümüz Müslümanları habire tartışıyorlar; sünneti
sorguluyorlar, sahabeyi eleştiriyorlar...
Mezhep alimlerine edepsizce saldırıyorlar...
Bir iş yaptıklarını zannediyorlar...
Yok özgürlükmüş, yok hürriyetmiş, yok akılmış, yok bilgi
ve akılmış...
Tüm batılı müşteşriklerin iddialarını İslam dünyasına
enjekte etmeye çalışıyorlar...
Sanki Kuran’da bütün bilinen güzellikler yokmuş gibi,
sanki peygamberimizin hayatında, sahabenin hayatında bütün bilinen; adalet, bilim, saygı, sevgi ve güzellikler yokmuş
gibi; batı taklitçiliğinde yarışıyorlar ve de geçmişlerine yabancılaşarak düşman kesiliyorlar...
İmamı Birgivi’nin yazdığı Berika adlı kitapta geçen iki hadisi şerif dikkatimi çekmişti, aynen şöyle idi;
“Bir kişinin ilmi artıyorda, Zühdü, takvası ve edebi artmıyorsa; O kişinin sadece Allah’tan uzaklığı artar”
“Kimin edebi yoksa, ilmi de yoktur” buyuruluyor...
Evet bir kişinin edebi yoksa, takvası ve zühdü yoksa, bu
kişi profesörde olsa nafiledir...
Alimlere saygısı olmayanların bereketide olmaz...
Alimlere saygılı davranmayanların, sahabeye de, Resulullah’a da saygısı kalmaz...
Bu Ramazan hürmetine Allah’tan korkalım
Ve bu Ramazan, şu kısır tartışmalara bir son verelim...Bildiklerimizi yaşayalım yeter...Dillerimize sahip çıkalım...Saha-

belere ve alimlere dil uzatmayı bırakalım...Sadece yaşayalım,
az olsa da bildiğimizi yaşayalım yeter...
Komşumuza ikram edelim,
Bir yetimin kapısını çalalım,
Bir miskinin evine gidelim ve bir iftarımızı da onlarla yapalım...
Her şeyi bilmek, bildiğini zannetmek kadar tehlikeli bir
durum yoktur...
Keşke hiçbir şey bilmesek daha iyidir...
Niçin biliyormusunuz?...
İki sebebi var;
1- Bildiğimiz oranda sorumluyuz...
2- Bildiğimizi zannettiğimiz yanlış bilgiler bizi öyle bir
zehirliyor ki; doğruları dahi kabul edemiyoruz...
Bildiğini zannetmek neden tehlikeli?...
Bildiğini zanneden insana hiçbir doğruyu anlatamazsınız; iki işiniz var, onun İçin yapmanız gereken...Ve işiniz çok
zor...
1- Önce beyin ve kalbine yerleşen yanlışları temizleyeceksin...
2- Sonrasında da, temizlenen beyne ve kalbe doğruları
yerleştireceksin...
Halbuki kirlenmemiş saf ve temiz bir kalbe Sahip olan;
okumamış, bilmemiş bir kişiye çok çabuk kabul ettirirsiniz...
Üstelik doğruyu ilk defa duyan bu temiz kalpli insanlar hemen tatbik ederler öğrendiklerini...
Yusuf İslam’ın (Cat Stewens), İslam diyarıyla tanışmadan
Müslüman olması, doğrudan Kuran-ı Kerimle, sünnetle, sahabeyle tanıştığı için, okuyarak İslamiyeti seçtiği için, saf İslam’ı
anlaması ve yaşaması bunun canlı bir örneğidir...
Sahi şu televizyonlarda İslam dinini tartışan sahte İslam
bilginlerinin yaşantısına bakarak, karakter ve şahsiyetinden
etkilenerek kaç insan İslam dinini seçer ki...
64 Mehmet Akpınar
Kızdığı zaman köpüren, bağıra bağıra, ağızlarından sarkan salyalarla, sahabelerle dalga geçen, dünyayı ben yarattım
dercesine kibir abidesi kesilen, kalem ve yazar müsveddelerinin bizim saf İslam dinimizi oyuncak haline getirmesine asla
müsade edilmemelidir...
Kapitalizmle tanıştıktan sonra safiyetimiz kayboldu...
Hayatımız karardı...
Kalplerimiz karardı...
Komşumuzu ve akrabalarımızı bile unuttuk...
Evimizde yaşayan çocuklarımızı bile unuttuk...
Planlarımızın hepsi dünyalığa dair...
Arabalarımız ve evlerimizi bile 60 ay kredilerle aldık, öde
öde bitmiyor...
Bahçelerimiz ve tarlalarımız bomboş, kelaynak kuşu
gibi...
Ekmiyoruz, üretmiyoruz, biçmiyoruz...
Bir kuru soğana bile muhtaç olacağımız günler kapımıza
dayandı...
Hazıra dağ dayanmaz dostlar...
Bu tembelliğimizle de kalmıyoruz; her konuyu biliyor ve
saatlerce fikir tartışmaları yapıyoruz...Mangalda kül bırakmıyoruz...En yakınımızdaki Dostlarımızın bile kalbini kırıyoruz
dost Meclis’lerinde...
Bu Ramazan arınma olsun, bizim için...
Bu Ramazan tefekkür olsun, bizim için...
Bu Ramazan sevgiyle dolalım, paylaşalım her şeyimizi...
Bu Ramazan özümüze dönelim, önce kendimize bir ayar
verelim...
Hayırlı Ramazanlar...
Dua ve sevgiyle kalın...