Gönüllerde Deprem Olmasın!

Yıl 1999...
Yer; Gölcük... Depremde gitmiştik yardım için... Binalar
üst üste kibrit kutusu gibi yığılmıştı...

99 depremi benim dediğim... Hiç bir bina kalmamıştı
sanki... Ayakkabı ve battaniye dağıtmıştık...
Dünya acıların mekanı... Yapacak tek şey; kimseyi kırmadan rabbe kavuşmak.
Cennet iyileri bekliyor...
Ümitvar olmak lazım...
Ama bazen bu dünyanın acıları küçük kalbimize ağır geliyor...
Zaman zaman, insanoğlu acizliğiyle baş başa kalıyor...
Çaresiz ve ümitsiz...
Ama Allah’a dayandığımız zaman yeniden diriliyor ve
canlanıyoruz...
İzmir depremi de hepimizi yıktı geçti...
Masum canlarımızı kaybettik... Küçücük yavrular kurtarılırken, hepimiz sevindik ve sevinçten ağladık...
Sanki, kendi canlarımız kurtulmuş gibi sevindik... Rabbim, bu acıları bir daha yaşatmasın... Bu acılar yaşanırken,
tüm yüreklerimiz yine beraber attı...

Birlikte koştuk, birlikte ağladık, birlikte sevinç yaşadık...
Ama aramızda, her iki tarafta da, bazı aymazlar ortaya çıktılar...
Ağızlarından çıkanları duymayacak kadar cahil ve bir o
kadar da bildiğini zannedip, hiçbir şey bilmeyen zavallılardı...
Her devirde oturduğu yerden, insanları cennet ve cehenneme postalayan zavallılar olduğu kadar, oturduğu yerden
bölücülük yapan, Allah’a ve iman edenlere saldıran zavallılarda olagelmişlerdir... Rabbim, hepimizi ve İslam dünyasını, bu
cahillerin cehaletinden ve bu Allah düşmanlarının şerrinden
muhafaza eylesin...
Ama hamdolsun, bizim insanlarımız hem inançlı, hem
de sağduyu ve serinkanlı davranarak, birlik ve beraberliğini
bozmadan yardımlaşmayı ve kardeşliğini devam ettiriyor...
Ne mutlu iman edip, sağlam duruşunu bozmayan, tüm
insanlığa kucak açan müminlere...
Ne mutlu, merhamet kanadını etrafına açanlara...
Ne mutlu, ben yoksam, kimse yoktur anlayışıyla ileriye
doğru, iyilik uğrunda, Allah yolunda koşanlara...
Ne mutlu, affedici ve kuşatıcı davrananlara...
İnşallah bu yüreği güzel insanlar, cennette de komşu
olurlar, cennette de de bir ve beraber olurlar…